Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

Η ΑΓΙΑ ΒΗΘΛΕΕΜ

       Εκατόν τριάντα χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, το Άγιο Σπήλαιο αποτελούσε τόπο προσκυνήματος για τους Χριστιανούς. Ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας Ανδριανός, θέλοντας να παραδώσει στην λήθη τον τόπο, ανήγειρε ναό αφιερωμένο στον Άδωνη, όπως είχε πράξει και στον Γολγοθά, με την ανέγερση ιερού αφιερωμένου στην Αφροδίτη. Η προσπάθειά του δεν τελεσφόρησε. Η μαρτυρία του Ωριγένη, που επισκέφθηκε την Παλαιστίνη το 213 μ.Χ. δείχνει, ότι ο τόπος ήταν περιφανής και το χριστιανικό προσκύνημα ξακουστό, ακόμα και ανάμεσα στους εθνικούς. Στις αρχές του Δ' αι. η Αγία Ελένη ανήγειρε χριστιανικό ναό και αφιέρωσε πολύτιμα κειμήλια. Το οικοδόμημα συμπλήρωσε ο Μ. Κωνσταντίνος και στόλισε με χρυσό, ασήμι και πολύτιμους λίθους τα αναθήματα, κατά την μαρτυρία του Ευσέβιου Καισαρείας. Την μαρτυρία αυτή επιβεβαιώνει και ο συγγραφέας  του οδοιπορικού της Βουρδιγάλης, γράφοντας για την εκκλησία της Βηθλεέμ: «δύο μίλια πέρα του τάφου της Ραχήλ είναι η Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός˙ εκεί οικοδομήθηκε εκκλησία κατά διαταγή του Μ. Κωνσταντίνου.

Η εκκλησία διατηρήθηκε για δύο αιώνες. Τον Ε' αι. ο Ιουστινιανός ανήγειρε μεγαλύτερη και περιφανέστερη εκκλησία. Ήθελε το οικοδόμημα αυτό να είναι το λαμπρότερο απ' όλα της Παλαιστίνης. Ο αρχιτέκτονας, όμως από σεβασμό στο αρχαίο έθος διατήρησε το αρχικό σχήμα του ναού, εν μέρει. Την επιβεβαίωση της πληροφορίας, ότι ο ναός στην Βηθλεέμ είναι έργο δικό του, λαμβάνουμε από ανώνυμο Αραβικό χρονικό. Μετά τον Ιουστινιανό σπανίζουν οι πληροφορίες για τον ναό αυτό. Η περσική εισβολή του 614 μ.Χ., ενδεχομένως να επέφερε καταστροφή και στην Βηθλεέμ, όμως η στιβαρή κατασκευή δεν επέτρεψε εκτεταμένες βλάβες. Η ζημιά διορθώθηκε εύκολα και επανήλθε στην πρότερη λαμπρή κατάσταση. Οι Αρκούλφος και Βιλιβάρδος περιγράφουν με θαυμασμό τον ναό, τους Ζ' και Η' αι. αντίστοιχα, ενώ ο Βερνάρδος την Θ' εκατονταετηρίδα γράφει: « στην Βηθλεέμ υπάρχει μεγάλη εκκλησία, στο μέσο της οποίας είναι ένα σπήλαιο υπόγειο, του οποίου η είσοδος βρίσκεται προς νότο και η έξοδος προς ανατολάς (ίσως προς βορά)˙ μέσα στο σπήλαιο δυτικά δεικνύεται η Αγία Φάτνη».

       Όταν τον ΙΑ' αι. όλες οι εκκλησίες της Αγίας Γης κατεδαφίσθηκαν από τον Χακίμ ιμπν Αμρ-ιλλάχ μόνο η εκκλησία της Βηθλεέμ σώθηκε. Ο Γάλλος χρονογράφος Ademar έγραψε ότι, όταν οι Σαρακηνοί αποπειράθηκαν να καταστρέψουν τον ναό, φως ως αστραπή έπεσε πάνω τους και θανάτωσε πολλούς. Το 1099 μ.Χ. έφτασαν οι σταυροφόροι στα Ιεροσόλυμα. Βρήκαν την εκκλησία της Βηθλεέμ άθικτη. Ο Γοδεφρείδος απέστειλε τον Ταγκράδο με 100 ιππότες και κατέλαβαν την Βηθλεέμ μέσα σε μια μέρα. Το 1103 μ.Χ. γράφει, ότι όλη η περιοχή είχε ερημώσει και μόνο ο ναός έστεκε ακόμη όρθιος. Στον επόμενο μισό αιώνα η φθορά είχε επέλθει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων κυρ Μανουήλ Κομνηνός με μεγαλοδωρία επισκεύασε αυτόν. Ο Ιωάννης Φωκάς στο σύγγραμμά του για τους Αγίους Τόπους δασώζει, ότι ο Λατίνος επίσκοπος έστησε την μορφή του αυτοκράτορα Μανουήλ στο Θυσιαστήριο του Αγίου Σπηλαίου. Μετά την διάλυση των σταυροφορικών βασιλείων, οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης, διατήρησαν τον ορθόδοξο   κλήρο στην Βηθλεέμ, κατευνάζοντες με πλούσια δώρα την εκδικητική μανία των μουσουλμάνων. Έτσι το 1348 ο Καντακουζηνός απέστειλε πρεσβεία στον Σουλτάνο των Μαμελούκων της Αιγύπτου Νασρεντίν Χασάν, υπό τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Λάζαρο, που μεσίτευσε υπέρ του Ναού της Αναστάσεως και των άλλων προσκυνημάτων.

       Το 1435 μ.Χ. ο βασιλιάς της Τραπεζούντας Αλέξιος Κομνηνός ανακαίνισε την μολυβδοσκέπαστη στέγη του ναού. Το 1561 ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σοφρώνιος έκτισε τις τέσσερις κάμαρες που βρίσκονται σε αμφότερα τα μέρη του Αγίου Σπηλαίου. Η στέγη του ναού έχρηζε ήδη εκ νέου επισκευή επί πατριαρχίας του Παϊσίου, αλλά αυτός δεν κατόρθωσε να φέρει εις πέρας το έργο, λόγω έλλειψης χρημάτων. 

Ο διάδοχός του Νεκτάριος έπεισε κάποιον επιφανή Μανωλάκη Καστοριανό να συνδράμει στις εργασίες και ξεκίνησε την διαδικασία της έκδοσης της σχετικής άδειας από την Πύλη. Οι εργασίες εκίνησαν τελικά από τον Πατριάρχη Δοσίθεο. Ο προαναφερθείς Μανωλάκης Καστοριανός συγκέντρωσε την απαραίτητη ξυλεία στην Ιόππη. Από εκεί με άμαξες κατευθύνθηκαν στα Ιεροσόλυμα. Αλλά στην κοιλάδα του χείμαρρου Σαλάμ, βόρεια από τους Εμμαούς, ο δρόμος ήταν δύσβατος και οι άμαξες δεν μπορούσαν να διέλθουν. Εξήλθαν λοιπό οι Ορθόδοξοι από τις πόλεις Ρεμπλί, Ραμμάλα και Λύδδα καθώς και από Ιερουσαλήμ και με την δική τους προσωπική εργασία διάνοιξαν την οδό προς Ιερουσαλήμ. Έτσι η μεταφορά διήρκεσε από Αύγουστο ως Δεκέμβριο. Τον Σεπτέμβριο του 1672 ξεκίνησαν η επισκευή που συμπεριελάμβανε την ανακαίνιση της στέγης, συτνήρηση στους τοίχους, διάνοιξη θυρών κεκλεισμένων και παραθύρων κι αντίστοιχη τοποθέτηση, μαρμαρόστρωση και ασβέστωμα. Για την κάλυψη της στέγης με μόλυβδο αναχωνεύθηκε ο ήδη υπάρχων και συμπληρώθηκε όσο έλειπε. Τα εγκαίνια έγιναν τον Ιούλιο του ίδιου (εκκλησιαστικού) έτους από την σύνοδο που απήλλαξε τον Κύριλλο Λούκαρη από τις κατηγορίες των Ιησουιτών 

       Άλλες μικρότερες επισκευές έγιναν το 1689 μ.Χ. με την άδεια του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Β' και το 1775 μ.Χ. επί πατριαρχίας Αβραμίου. Το 1842 μ.Χ. έγινε άλλη μια μεγάλη ανακαίνιση του οικοδομήματος επί Αθανασίου του Γ'. Η στέγη αντικαταστάθηκε και μολυβδοσκεπάστηκε. Το έδαφος του Καθολικού στρώθηκε με μάρμαρα, ενώ έξω στις κολώνες στρώθηκε με ντόπια πέτρα. Όλοι οι τοίχοι, των οποίων το μωσαϊκό κατέπεσε από την πολυκαιρία, καλύφθηκαν με μαρμαρόσκονη. Αυτή ήταν και η τελευταία μεγάλη ανακαίνιση του ναού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• 1) Ιωαννίδου, Βενιαμίν, Προσκυνητάριον της Αγίας Γης, Ιεροσόλυμα 1877 (1^η έκδ) Θες/νίκη 2004 (2^η έκδ).
• 2) Ζερβάκου, Φιλοθέου, Ηγουμένου της εν Πάρω Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας, Προσκύμα εις Παλαιστίνην και Σινά, Αθήνα 1974⁴.
• 3) Καπενέκα, Ιακώβου, Αρχιεπισκόπου Διοκαισαρείας, Οι Άγιοι Τόποι της Παλαιστίνης και το τάγμα των Αγιοταφιτών, (ανάτυπο εκ της Νέας Σιών) Ιεροσόλυμα 1982.
• 4) Κατσαρού, Τρύφωνος, Ιερομονάχου, Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος, Αθήνα 1997.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

«Ἀπό τήν Ἁγίαν Γῆν, ἡ ὁποία ἐφιλοξένησεν εἰς τό Σπήλαιον αὐτῆς εἰς τήν Βηθλεέμ τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καί τήν Σεσαρκωμένην Ἀγάπην, δηλαδή τόν Θεόν Λόγον, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί τόν Υἱόν τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, θέλομεν ἐκ βάθους καρδίας νά εὐχηθῶμεν καλά καί εὐλογημένα  Χριστούγεννα εἰς ὅλον τόν κόσμον καί ἰδιαιτέρως εἰς τούς σκληρῶς δοκιμαζομένους καί χειμαζομένους συνανθρώπους μας.

 Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ στιγμιαῖον γεγονός τῆς ἱστορίας, ἀλλά πραγματικότητα ζωντανήν, πού ἐπαναλαμβάνεται καθημερινῶς ἐντός τοῦ χώρου τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός εἶναι τό ἐνυπόστατον Φῶς τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης. Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἀναζητῶμεν λύσιν καί διέξοδον εἰς τήν κοινωνικήν καί οἰκονομικήν κρίσιν, ἡ ὁποία μαστίζει ἀνηλεῶς  τόν κόσμον γενικώτερον καί εἰδικώτερον τούς κατοίκους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τῆς Ἑλλάδος, ἡ λύσις καί διέξοδος αὐτῆς εὑρίσκεται εἰς τό ταπεινόν σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, εἰς τήν φάτνην τῶν ἀλόγων, δηλαδή εἰς τήν ἄκραν ταπείνωσιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

 Καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Το άγιο Σπήλαιο της Βηθλεέμ και ο Αστέρας στον τόπο της Γεννήσεως.

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ

 Το Σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου στην Βηθλεέμ

Νότια της Ιερουσαλήμ και σε απόσταση 9 χιλιομέτρων περίπου, πάνω σ' ένα λοφίσκο κατάφυτο από αμπέλια, συκιές και ελιές βρίσκεται η Βηθλεέμ, μια κωμόπολη της Παλαιστίνης.
Το όνομά της σημαίνει τόπος άρτων, τόπος γόνιμος.
Σήμερα οι Άραβες τη λένε Μπέιτ-Λαχμ, δηλαδή τόπος κρέατος, γιατί εκτρέφει πολλά πρόβατα.
Η Βηθλεέμ ήταν διάσημη για τους Εβραίους, γιατί εκεί σταμάτησε ο Αβραάμ κατεβαίνοντας για τη Μεσοποταμία αλλά και γιατί εκεί γεννήθηκαν γνωστοί άνδρες της Παλιάς Διαθήκης, όπως ο Ωβήδ, ο Ιεσσαί και ο σπουδαιότερος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Δαβίδ.
Η μεγαλύτερη όμως δόξα της Βηθλεέμ είναι ότι εκεί σ' ένα σπήλαιο γεννήθηκε
ο Ιησούς Χριστός.

Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια το Σπήλαιο ήταν γνωστό και το τιμούσαν οι Χριστιανοί.

Αργότερα, γύρω στο 100 μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, λεηλάτησε όλη την Παλαιστίνη και βεβήλωσε το Σπήλαιο.

Στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η μητέρα του, η Αγία Ελένη, το 327 μ.Χ. έχτισε μεγαλοπρεπή Ναό. Έχει σχήμα σταυρού και είναι ένα από τα σπουδαιότερα σωζόμενα μνημεία Βυζαντινής Αρχιτεκτονικής.

Κάτω ακριβώς από το Καθολικό του ναού βρίσκεται το Άγιο Σπήλαιο, διαστάσεων 12Χ4 και ύψους τριών μέτρων, στο οποίο μπαίνει κανείς αφού κατέβει τα 13 σκαλοπάτια που έχει.
Το Άγιο Σπήλαιο φωτίζεται μόνο από καντήλια.
Στο σημείο που γεννήθηκε το Θείο Βρέφος υπάρχει ένα μεγάλο αστέρι από ασήμι και μάρμαρο, στο δάπεδο.
Πάνω από το σημείο αυτό είναι η Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων. Σε άλλο σημείο του Σπηλαίου βρίσκεται η Αγία Φάτνη, που ανήκει στους Λατίνους.
Εκεί, κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου γίνεται με συγκινητική μεγαλοπρέπεια ο γιορτασμός της γέννησης του Ιησού, με παρουσία επισήμων, του Πατριάρχη και πολλών πιστών.
Σύμφωνα με την παράδοση οι Πέρσες κατακτητές το 614, σεβάστηκαν το Ναό της Γεννήσεως και δεν τον κατέστρεψαν, αναγνωρίζοντας τους 3 Πέρσες Μάγους, στο ψηφιδωτό που βρισκόταν στον δυτικό τοίχο του Νάρθηκα, με την παράσταση της Γεννήσεως του Χριστού και της Προσκυνήσεως από των Μάγων. 

Ο Ιερός Ναός της Γεννήσεως. Στο βάθος διακρίνεται το καθολικό του Ναού

Το καθολικόν του Ιερού Ναού της Γεννήσεως


Ο Ιερός Ναός εσωτερικά (δίπλα στο καθολικό). Εκεί που διακρίνεται η μορφή του μοναχού, κατεβαίνει κανείς τα σκαλοπάτια και βρίσκεται μπροστά στο Άγιο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Χριστού

Η είσοδος για το Ιερό Σπήλαιο

Το Άγιο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Χριστού

άποψη του εξωτερικού χώρου του Ναού τηε Γεννήσεως το 1875

Το εσωτερικό του ναού το 1887


Φύλακες του σημείου της γεννήσεως το 1894

ο χορός πίσω από την είσοδο που οδηγεί στο σημείο της γεννήσεως το 1895


Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στη Βηθλεέμ το 1895

Το Άγιο Σπήλαιο είναι σκαλισμένο στο φυσικό βράχο και είναι ο αυθεντικός τόπος της Γέννησης.

Ευτυχώς για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, το 1757 με διάταγμα του σουλτάνου Οσμάν του τρίτου, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ανακτά πλήρως την δικαιοδοσία του Ναού και του Σπηλαίου.
Ο τόπος που γεννήθηκε ο Ιησούς ανήκει στους Έλληνες Ορθόδοξους. Ένα ασημένιο δεκατετράκτινο αστέρι που συμβολίζει το φωτεινό άστρο της γέννησης του Χριστού υποδεικνύει τη θέση που ενσαρκώθηκε ο Θείος λόγος. Απέναντι από τον τόπο της Γέννησης είναι η Αγία Φάτνη και σύμφωνα με την παράδοση , η αγία Ελένη βρήκε την αυθεντική πήλινη φάτνη την οποία αντικατέστησε με μια ασημένια .Αυτή η φάτνη μεταφέρθηκε στη βασιλική της Σάντα Μαρία Μαντζόρε στη Ρώμη και σωζόταν ως το 12ο αιώνα.

Πλάι στη φάτνη βρίσκεται το προσκύνημα των μάγων και βορειοδυτικά του σπηλαίου υπάρχει μια δεξαμενή από όπου η Παρθένος άντλησε απ αυτήν νερό για να πλύνει το Θείου Βρέφος.

ACT FREE. Awesome Inc. πρότυπο. Powered by Blogger.

ΜΙΚΡΗ ΓΑΛΛΙΛΑΙΑ - ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

Στον τόπο αυτό  ερχόταν ο Κύριος με τους μαθητές κρυφά και συζητούσαν . Επίσης σε αυτόν τον τόπο φανερώθηκε οκτώ μέρες μετα την ανάστασή του και ευλόγησε τον άρτο παρουσία των μαθητών του. 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Η εορτή του Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα

Τήν Δευτέραν, 4ην /17ην Δεκεμβρίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἰς τό ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα παρεκκλήσιον αὐτοῦ ἐπί τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ἠσκήτευσε καί ἐν ᾧ ὁ τάφος αὐτοῦ.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς νυκτερινῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ ἀποσταλείς ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἀρχιερεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, συλλειτουργοῦντος τοῦ πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἱερομονάχων, πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Τήν Τρίτην, 5ην /18ην Δεκεμβρίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς, ἐν ᾧ καί τό τίμιον λείψανον αὐτοῦ ἀπό τοῦ 1965, δι’ ὁλονυκτίου κατανυκτικῆς ἀγρυπνίας μετά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ  πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, Ἁγιοσαββιτῶν καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερέων, Ἱερομονάχων, διακόνων, ψαλλόντων τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἑλληνιστί δεξιά καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου ἡγουμένου τῆς περιοχῆς Ἄκκρης  ἀραβιστί ἀριστερά καί συμμετεχόντων ἐν κατανύξει προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἐκ τῶν περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας καί Ἄκκρης τοῦ Ἰσραήλ καί ἐκ Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ ἐν τῷ Νάρθηκι τῆς Μονῆς λῆψις τῶν κολλύβων καί τοῦ ἄρτου μετ’ οἴνου, ἐν συνεχείᾳ δέ κοινή μοναστηριακή τράπεζα.

Τήν Τετάρτην, 6ην/19ην Δεκεμβρίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τό ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα παρεκκλήσιον αὐτοῦ, τό ὁποῖον ἦτο καί ἡ πρώτη ἐκκλησία τῆς Μονῆς, ὅτε ἵδρυσεν αὐτήν ὁ Ὅσιος Σάββας, ἡ ἐπονομαζομένη ‘θεόκτιστος’ ὡς ἐκ τῆς φυσικῆς λαξεύσεως αὐτῆς ἐντός βράχου καί ἡ διαφυλάσσουσα τά λείψανα τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Ἀββάδων Πατέρων, τῶν ὑπό τῶν Περσῶν τό 614 ἀναιρεθέντων.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ, τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετεχόντων ἐν κατανύξει τῶν μοναχῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τῶν ἐναπομεινάντων ἐκ τῶν προσκυνητῶν τῆς κυρίας ἑορτῆς τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε τό μνημόσυνον τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων εἰς τό προαύλιον μεταξύ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Σάββα καί τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς, κάτωθι τοῦ ὁποίου καί εἶναι τό κοιμητήριον τῶν Πατέρων τούτων.

Συμμετασχών τῆς τραπέζης τῶν Πατέρων ὁ Σεβασμιώτατος Ἅγιος Σεβαστείας, ἀνεχώρησε διά τά Ἱεροσόλυμα, εὐχαριστῶν  τούς Πατέρας καί εὐοδούμενος ὑπ’ αὐτῶν εἰς ὁδόν εἰρήνης,  διερχόμενος δέ κατά τό ἔθιμον καί ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου διά προσκύνησιν.
 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ - Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Τα 49 σκαλιά που κατεβαίνει ο προσκυνητής για τον Τάφο της Παναγίας

Το εξωτερικό μέρος του Τάφου της Παναγίας

Η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΗΘΣΦΑΓΗΣ

Το εξωτερικό του Ναού της Βηθσφαγής

Το τέμπλο του Ναού 

Η Αγιογραφία της Βαϊοφόρου

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Τήν Πέμπτην, 26^ην Ὀκτωβρίου/8^ην Νοεμβρίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ ἱερόν Ναόν, τόν ἐντός τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί παρά τήν Σχολήν, τήν ἐπονομαζομένην «τοῦ Ἁγίου Δημητρίου». Ὁ ἱερός αὐτός Ναός εἶναι εἷς τῶν ἀρχαίων Ναῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐχρησίμευε δέ ὡς Ναός διά τούς μαθητάς τῆς προσκειμένης  αὐτῷ ἄχρι τοῦ 1970 Ἱερατικῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦτον προεξῆρξεν  ὡς χοροστατῶν ἀφ’ Ἑσπέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐν ᾧ οἱ Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι ἐτέλεσαν τήν μετ’ ἀρτοκλασίας ἀκολουθίαν, ὡς ἐφημέριοι ὑπό τόν ἐφημερεύοντα Ἀρχιμανδρίτην π. Κάλλιστον καί ἔψαλαν εἰς ὕφος Βυζαντινόν ὁ Πρωτοψάλτης τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ π. Εὐσέβιος καί ὁ Τυπικάρης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος καί παρηκολούθησαν ἐν εὐλαβείᾳ μοναχοί, μονάζουσαι καί προσκυνηταί καί οἱ δόκιμοι μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, τῆς στεγαζομένης νῦν εἰς τό κτίριον τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξε πάλιν ὡς χοροστατῶν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί οἱ ἐφημέριοι τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἐτέλεσαν τήν θείαν Λειτουργίαν, εἰς τήν ὁποίαν προσῆλθον πολλοί εὐσεβεῖς Ἑλληνορθόδοξοι καί Ἀραβόφωνοι πιστοί καί οἱ Ἀραβόφωνοι μαθηταί τῆς λειτουργούσης νῦν παρά τόν ἱερόν Ναόν Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου δι’ Ἀραβοφώνους μαθητάς.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη τάς πρεσβείας καί τήν προστασίαν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας, τούς συναχθέντας εἰς τό Ἐπιτροπικόν καί εἰς πάντας τούς τιμήσαντας διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν τήν λαμπράν ἑορτήν ταύτην.

Ἠκολούθησε σχολική ἐκδήλωσις εἰς τό παρά τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου, εἰς τήν ὁποίαν ἐκδήλωσιν ἀνεγνώσθη τό συναξάριον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀραβιστί καί ἑλληνιστί, καί οἱ μαθηταί ἐπαρουσίασαν παιδικούς χορούς καί πάντες ἐχάρησαν μέ τό ἑόρτιον κέρασμα καί τάς ἑορτίους προσφωνήσεις τῶν διδασκάλων καί τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Σχολῆς κ. Σαμήρ Ζανανήρη.

Τήν ἐκδήλωσιν ἐπεσφράγισεν ἡ ἑόρτιος προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Ἀθλήσεως καύχημα, μάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν ἐνδυσάμενος, κατεπολέμησας,ἐχθρὸν τὸν ἀνίσχυρον· πλάνην γὰρ τῶν ἀνόμων, ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης· διό σου καὶ τὴν μνήμην, σεπτῶς πανηγυρίζομεν», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, διδάσκοντες καί διδασκόμενοι.

Σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τελεῖ τήν μνήμην τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Οὗτος ὁ πιστός μάρτυς τοῦ Χριστοῦ διέπρεψεν ὡς διδάσκαλος τῆς πίστεως τοῦΧριστοῦ γενόμενος οὕτω, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, «τοῖς ἐν πίστει εὐσεβείαςἀλείπτης».

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσδίδει ἰδιαιτέραν τιμήν εἰς τόν ἑορτασμόν τῶν ἁγίων αὐτῆς μαρτύρων, μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο ὁμελῳδός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀναφωνεῖ: «Ὤ τοῦ παραδόξου θααύματος! Ἐν οὐρανῷ καὶ ἐν γῇ, ἀγαλλίαμα σήμερον, ἐν τῇ μνήμῃ ηὔγασται Δημητρίου τοῦμάρτυρος, ἐκ τῶν ἀγγέλων ἐπαίνοις στέφεται, καὶ ἐξ ἀνθρώπων ᾄσματα δέχεται», «Ὥ οἷον ἤθλησε! πῶς καλῶς ἠγώνισται! δι’ οὗ ἐχθρός πέπτωκεν ὁδόλιος, Χριστοῦ νικήσαντος».

Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐπικράτησις τῆς τελείας τοῦ Θεοῦ ἀγάπης ἐπί τοῦμίσους τοῦ  υἱοῦ τῆς ἀπωλείας, τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἡ ἐπικράτησις τοῦ φωτός τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας ἐπί τοῦ σκότους τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου. Διά τοῦτο ὁἀπόστολος Παῦλος, ἀπολογούμενος ὑπέρ τοῦ σταυρικοῦ  πάθους τοῦ Χριστοῦ,ἀλλά καί τῶν μιμητῶν Αὐτοῦ, δηλονότι τῶν μαρτύρων, λέγει: «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡπάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις”, (Ἐφεσ. 6,12).

Ἡ Ἐκκλησία, οὖσα τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι θεανθρώπινος, δηλονότι θεία καίἀνθρωπίνη, ἐν τῇ ὑποστάσει αὐτῆς, ὁρατή καί ἀόρατος, ἐπίγειος καί οὐράνιος καί, κατά τήν φράσιν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, στρατευομένη καί θριαμβεύουσα.Ἰδού, λοιπόν, διά τί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγει:  «Ἐν οὐρανῷ καί ἐν γῇ, ἀγαλλίαμα σήμερον, ἐν τῇ μνήμῃ ηὔγασται Δημητρίου τοῦ μάρτυρος».

Ἡ ἑόρτιος καί παγκόσμιος πανήγυρις τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου μᾶς ὑπενθυμίζει τόν ἀγῶνα, τόν ὁποῖον ἔχομεν ἀναλάβει, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐνεδύθημεν τόν Χριστόν. Διά τοῦτο ὁ ἱερός Χρυσόστομος κηρύττει λέγων: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀγαπητά παιδιά, καλούμεθα νά γίνωμεν μιμηταί τῶν μαρτύρων, καθώς οὗτοι ἐγένοντο μιμηταί τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ,ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν. Καλούμεθα, ἀγαπητοί μου, νά ἐξοπλισθῶμεν μέ τόν πνευματικόν ὁπλισμόν τοῦ Χριστοῦ, διά νά δυνάμεθα νά ἀντιμετωπίσωμεν τά πανοῦργα τεχνάσματα τοῦ διαβόλου καί διά νά συνεχίσωμεν τήν ἀποστολήν τῆς μαρτυρίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μαρτυρίας τῆς ἀγάπης διά τήν Ἁγίαν ΠόλινἹερουσαλήμ.

 «Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου», παραγγέλλει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δεηθῶμεν τοῦἉγίου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί προστάτης τῆς Πατριαρχικῆς αὐτῆς Σχολῆς, ἀλλά κατ’ ἐπέκτασιν καί τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ὅπως προστατεύῃ, φυλάττῃ καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς τήν ὁδόν τῆςἀληθείας καί τῆς ἐλευθερίας. Ἀμήν καί ἔτη πολλά».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Εικόνα του Αγίου Δημητρίου

                                                       Η Υποδοχή του Πατριάρχη

                                                          Το αποστολικόν ανάγνωσμα

                                               

                                                              Η μεγάλη είσοδος

                                                     Το κέρασμα στην τράπεζα

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

 ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ

   Σύμφωνα μέ ἕνα ὁδοιπορικὸ τοῦ Θ΄αἰῶνος, ἡ Μονὴ τὸ 808 εἶχε 70 μοναχούς. Τότε, ἦταν πού Σαρακηνοὶ ληστές, ἔκαψαν τὴν Μονὴ καὶ ἐφόνευσαν πολλοὺς μοναχούς. Ὅσοι σώθηκαν ἐγκατέλειψαν στήν συνέχεια τήν μονή. Κατὰ τὴν ἴδια περίοδο ὑπέστησαν ἐπιδρομὲς καὶ λεηλασίες καὶ πολλὲς ἄλλες Μονὲς τῆς Παλαιστίνης.

Ἡ Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου δεν ἄργησε να ἀνεγερθεῖ καὶ να κατοικηθεῖ καί πάλι ἀπὸ Μοναχούς. Κατὰ τὴν περίοδο τῶν Σταυροφοριῶν, (12ος— 13ος αἰ.), ἡ Μονὴ ἄκμαζε. Παρὰ τὴν ἀκμὴ καὶ τὸ ἔνδοξο ἱστορικὸ καὶ θρησκευτικὸ παρελθὸν της, ἐν τούτοις ὑπέστη καὶ αὐτή τὴν ἐπιδράση-διωγμό τῶν Λατίνων, ὡς καὶ οἱ ἄλλες Μονὲς τῆς Παλαιστίνης.

Ἀπὸ τὸ 1250 — 1500 οἱ περὶ τῆς Μονῆς ἱστορικὲς εἰδήσεις εἶναι ἐλάχιστες καί συγκεχυμένες. Τὸ βέβαιο εἶναι, ὅτι διατηρήθηκε, ἀλλὰ μὲ μεγάλη πτώχεια, καὶ ὡς ἐκ θαύματος διασώθηκε μέχρι τὸ ἔτος 1881, ὄχι ὡς Μονὴ λειτουργοῦσα, ἀλλὰ ὡς διαλυμένη καὶ ὡς χῶρος ἀγροτικὸς στα χέρια τῶν ντόπιων.

Τὸ ἅγιο καὶ σεμνὸ τοῦ τόπου, καθώς καί τό ἔνδοξο παρελθόν τῆς Μονῆς διήγειρε τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν προσοχὴ τοῦ τότε Σχολάρχου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Φωτίου Ἀλεξανδρίδη. Αὐτός κατὰ τόν μῆνα Αὔγουστο τοῦ ἔτους 1881 ἀγόρασε τὸ θεῖο ἄντρο(Σπήλαιο) τῶν Μάγων ἀπὸ κάποιον Σκηνίτη, Γιοῦσεφ Ἰμπν Λατίπ, μαζί μέ τήν ὑπόλοιπη περιοχή τῶν ἐρειπίων τῆς παλαιᾶς Μονῆς. Τὸ 1896 τὴν 11ην Ἰανουαρίου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου, τέθηκαν τὰ θεμέλια τῆς νέας Μονῆς, ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυροῦ Γερασίμου τοῦ Α.'

Σημειωτέον, ὁτι ἡ σημερινὴ Μονὴ δεν ἰδρύθηκε ἀκριβῶς ἐπὶ τῶν παλαιῶν ἐρειπίων, ἀφοῦ σύμφωνα μέ συγκεκριμένα στοιχεῖα ἡ παλαιὰ εἶχε μεγαλύτερη ἔκταση.

Στην περιοχή τῆς σημερινῆς Μονῆς συμπεριελήφθησαν τὰ κυριότερα μέρη τῆς ἀρχαίας, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ σπήλαιον τῶν Μάγων, μαζί μέ τήν ἐπάνω σ’ αὐτό ἐρειπωμένη Ἐκκλησία, κάποια ἄλλη Ἐκκλησία, ἴσως παλαιότερη, κάποιες δεξαμενές, κ.λ.π..

Κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους ἡγουμένευσαν στή Μονή πολλοὶ ἁγιοταφίτες Κληρικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων: α) ἀπὸ τοῦ ἔτους 1900 — 1950 ὁ ἐκ Κρήτης μοναχὸς Λεόντιος, ὁ ὁποῖος ἀνήγειρε τὸ σημερινὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς (κεντρικὸ Ναό), ἀνακάλυψε καὶ ἀνακαίνισε τὸ Σπήλαιο τῶν τριῶν Μάγων, ἀγόρασε πέριξ τῆς Μονῆς ἔκταση περίπου 400 στρεμμάτων, καὶ γενικὼς ἀνάλωσε τὴν ζωὴ του γιά τήν Μονή.

Μετὰ τὸν μοναχὸ Λεόντιο ἡγουμένευσε ὁ Μαδάβων Βαρθολομαῖος, ἀπὸ τοῦ 1951—1976. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡγουμενίας τοῦ Μαδάβων Βαρθολομαίου, ἡγουμένευσαν προσωρινὼς καί οἱ ἑξῆς: α) ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ὑάκινθος, ἐκ Σάμου ἀπὸ 1.12.1964 ἕως 1.8.1967. β)ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος ἐκ Κύπρου, ἀπὸ 12.8.1967 ἕως 18.8.1970, ὁ μετέπειτα Νεομάρτυς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, Ἅγιος Φιλούμενος (Βλέπε σχετικές ἀναρτήσεις μας) καὶ γ)ὁ Πρωτοσύγκελλος Φίλιππος, ἀπὸ 18.8.1970 ἕως 16.6. 1972. Ἔκτοτε καὶ πάλι παρέμεινε ἡγούμενος ὁ Μαδάβων Βαρθολομαῖος μέχρι τὸν μῆνα Αὔγουστο τοῦ 1976 ὁπότε κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ, καὶ τοῦ ὁποίου ὁ τάφος εὑρίσκεται πλησίον τοῦ Καθολικοῦ.

Ὁ σημερινὸς ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος Σηφάκης, γόνος τῆς Κρητικῆς Ἐκκλησίας, διακρίνεται ὄχι μόνον διὰ τὴν εὐσέβεια καὶ εὐγένεια, ἀλλὰ καὶ γιά τὸν μεγάλο του ζῆλο ὑπὲρ τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Παλαιστίνης, Γνωρίζει καλὰ τὴν Ἀραβικὴ γλῶσσα. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ τὴν εἰσηγήσῃ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τὸν ἐξέλεξε καὶ τόν διόρισε ὁμοφώνως Ἡγούμενο «ἐπὶ ζωῆς» τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου. Ὁ πόθος ὅλων μας εἶναι νά καταστεῖ πάλι ἡ Μονή πνευματικός Φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας στήν περιοχή τῆς Παλαιστίνης

Το καθολικό της Μονής

 Το εσωτερικό του Καθολικού της Μονής

 Ιερά Εικών του Αγίου Θεοδοσίου

 Ο Τρούλλος και η Πλατυτέρα του Καθολικού

 Ο Τάφος της Αγίας Σοφίας , μητρός του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου

 Τέμπλο στο Παρεκκλήσιο του Τάφου του Αγίου

 Το ασκητήριο του Αγίου Θεοδοσίου

 Τάφοι 35 διάφορων Αγίων

 Το Σπήλαιο οπου κρύφτηκαν οι Τρείς μάγοι όταν κορόϊδεψαν τον Ηρώδη

Ο Τάφος του Αγίου Θεοδοσίου